Lanka maakt mee

Zoals je weet doe ik dit jaar de 365 dagen succesvol opleiding. En anders bij deze. Een opleiding / jaarprogramma voor persoonlijke ontwikkeling. Hun doel is om Nederland het gelukkigste land van de wereld te maken. En wat ze bij hun copyright altijd zeggen “deel het vooral”. Dus daarom dit blog. Afgelopen weekend een seminar weekend gehad van 365 en daarbij weer veel aangestipt. Maar het ging ook over de huddle buddy. Wat voor een buddy? Een huddle buddy. Wat is een huddle buddy?  Wat het precies is vind ik lastig uit te leggen. Wat het idee erachter, het doel is, is makkelijker. Gewoon beginnen bij het begin hoe het er in de praktijk uitziet is het makkelijkst, dus daar gaan we.  Je belt je hubby op vaste momenten, sommigen geven er de voorkeur aan dat elke dag te doen, maar elke week mag ook. Minder vaak dan 1x per week is niet aan te raden. En het is niet de bedoeling dat het een lang gesprek wordt. Sterker nog, het moet juist een kort gesprek zijn. 2a3 minuten en niet langer.  Maa

Hoe vaak hoor je niet “wel positief blijven hoor” of woorden van gelijke strekking. Op zich heel logisch. Mensen gaan nu eenmaal liever om met mensen die vrolijk zijn en lekker in hun vel zitten.  Maar wat als het nou even niet positief is? Bijvoorbeeld door een diagnose kanker, depressie, MS. Doordat iemand van je naasten is overleden. Of doordat je baas een rotdag had en dat op jou afreageerde? Of omdat je zelf gewoon een keer met je verkeerde been uit bed stapte.  Moet je dan ook altijd maar positief blijven?  Hoe voelt het voor jou als jij een slechte dag hebt en je hoort alleen maar “kop op, komt goed”, “laat je hoofd niet hangen”, “even een nachtje goed slapen, dan is het morgen vast weer goed”, “het heeft nu toch lang genoeg geduurd, je moet verder”. In sommige gevallen is dat een prima reactie. Maar ik hoor vaak ook van anderen dat ze juist op de mindere momenten erover willen praten. Wat gebeurd er dan als je dan alleen maar hoort: “Kop op, blijf positief”. Of in geval van een

Het nieuwe normaal. Ik noem het toch liever het tijdelijke abnormaal. Mensen zijn niet gemaakt om op afstand van elkaar te leven, dus laten we dat vooral niet normaal gaan vinden. En natuurlijk mogen we best nadenken over gewoontes van kussen op de wang bij begroetingen en het geven van handen. Die kussen kunnen wat mij betreft ook grotendeels wegblijven. En dat geven van handen kan ook vervangen worden door zo'n Japanse namaste achtige groet. Of door een ander iets zonder fysiek contact wat we als samenleving omarmen als het nieuwe groeten. Maar toch. Geen fysiek contact heeft ook nadelen. Hoe vaak hoor je nu verhalen over vereenzaming. En daar doet contact via videobellen of met zo'n scherm ertussen wel wat aan. Maar dat is toch anders dan iemand kunnen vasthouden. Even een hand op de schouder "het komt goed", "ik voel je pijn", "je bent niet alleen". Hoeveel je kunt zeggen puur door kort even iemand aan te raken. Gesprekken zonder woorden. N

Handen op je buik. Een zinnetje dat ik een jaar of 7-8 geleden regelmatig hoorde. Nooit gedacht toen dat dat ene zinnetje nu nog regelmatig door mijn hoofd heen zou gaan.  En dan vraag jij je misschien af waar dat zinnetje toen vandaan kwam. En waarom ik daar nu ineens weer aan denk. Dat zinnetje was volgens mij het zinnetje dat zeker de eerste 1 a 2 weken van mijn coschap chirurgie het meest tegen me uitgesproken werd. In ieder geval. Zo voelde het toen. Waarom toen dat zinnetje zoveel werd uitgesproken. Als je steriel stond op de operatiekamer (verder te noemen OK) dan had je een steriele jas / schort aan en steriele handschoenen. Mondkapje en spatbril waren niet steriel. En ongeveer alles wat verder op OK stond ook niet. Dus als je al steriel stond, terwijl de patient nog werd afgedekt, of als je van de ene kant van de patient naar de andere kant moest, of uberhaupt als je toe stond te kijken en even geen klem of iets dergelijks vast hoefde te houden dan was het "handen op

En dan zijn we een paar maanden verder na mijn laatste blog. Een deel van wat ik schreef in die vooruitblik is uitgekomen. Maar een groot deel zal niet uitkomen. Of anders. Of worden doorgeschoven naar een later moment. Want ja. Het corona virus. Dat heeft invloed op heel de wereld zo'n beetje. En direct of indirect op ieder mens. Direct als je zelf ziek bent of iemand in je naaste omgeving is ziek. Of als je werkt in de zorg en direct in contact komt met mensen die ziek zijn. Indirect als je nu noodgedwongen thuis zit en je je leven aan moet passen door de maatregelen die er zijn. Dat geld ook voor mij. Een hele hoop dingen zijn de laatste weken drastisch op zijn kop gegooid. Ik werk nu ook vanuit huis. Dat voelt best tegenstrijdig, aangezien ik ook in de zorg werk. Maar mijn collega's en supervisoren weten dat ik tot een risicogroep behoor en hebben gezegd: "Elena, werk jij vanuit huis. Je mag pas inspringen als het echt niet anders gaat. Zorg eerst maar dat je ni

En 2020 staat ook bijna voor de deur. Gaat ook een spannend jaar worden wel.  Want begin januari weer MRI ter controle. Nu vind ik die MRI zelf niet zo spannend, maar die uitslag eigenlijk wel. Is het rustig? Zijn er plekken bijgekomen? Zouden ze stiekem kleiner zijn geworden (er wordt gezegd dat dat niet kan, schade is schade en herstel kan niet). Soms zijn er mensen die me vragen, moet je het wel willen weten, moet je wel echt door die MRI. Goede vraag. Een eenduidig antwoord daarop is niet te geven. Ene kant nee, want dan hoef ik me ook niet druk te maken om de uitslag. Maar aan de andere kant. Toch liever wel, want het geeft ook wel rust en vertrouwen en hoop naar de toekomst als de uitslag goed is. En dat laatste weegt dan toch net wat zwaarder dan de spanning vooraf.  En ook in januari ga ik meedoen aan een onderzoek naar MS en cognitie. Dan moet ik weer door de MRI, maar ook een NPO (neuropsychologisch onderzoek) om te kijken hoe goed mijn hersenen nog werken, qua geheuge